Nakakakilabot ang katotohanang itinuturing nang isang matapang na akto ang pagtatanong.

Ang pagtatanong ay nararapat na ituring na isang normal na gawi, at hindi lamang para sa mga “matatapang”.

Gumagalaw tayo ngayon sa isang lipunang  libo-libo na agad ang inaabot ng isang impormasyon sa isang iglap. Sa bilis ng takbo ng mga impormasyong ito, hindi na nating nabigyan ng pagkakataon ang ating mga sariling masigurong tama at totoo ang mga ito.

Sa panahon ngayon, napakadali nang manloko at manlinlang, at walang mangangahas na magtanong. Kailangan nating gawing trending ang kaisipang para sa pangkaraniwang tao ang akto ng pagtatanong.

Pagbabalik-loob

Ilang buwan din pala akong nagbablack and white sa pananampalataya ko. Matagal din akong tahimik sa paniniwala ko. Hindi na nga pala tumitibok ang kaluluwa ko. Gusto ko nang bumalik.

I welcome myself back.

Pareho tayo.

Hinahanap ko
ang aking puso
at ang iyo
na pareho nang
sinukuan
ng panahon.

Binabalik-balikan ko
ang mga tagpong
unti-unting sumira
sa kung paano
tayo
binuo.

Magkapareho
naman pala
tayo.

Parehong

nalingat at
sinaksak

naniwala at
nawala

ngumiti at
nagkubli

sumayaw at
naligaw

nagsimula at
tinapos.

Pareho tayong
napabuntong-hininga,
inakalang
maaliwalas ang mga
pagtatapos ng mga
pag-ibig
na pinangako.

Parehong tayong
mga bundok
na unti-unting
pinaguho
ng isanlibo’t
isang paghuhukay.

Pareho tayong
naglista ng daan-daang
pagkakapareho.

Pareho tayo.

Pero tayo
siguro
ang magkaparehong
kailanma’y
hindi magiging
kapareha
ang isa’t isa.

The “Gusto kong maging manunulat” Starter Pack

1. Magbabasa ng kung ano-anong nasa genre of choice.
2. Magttweet tungkol sa favorite writer or favorite book.
3. Isstalk sa Facebook ang favorite writer.
4. Bubuksan ang MS Word, iseset and language of choice pati ang font size, style, at alignment of choice. Kung hindi magbubukas ng MS Word, kukuha ng papel at ballpen/lapis pati pambura (madalas wala pa nito).
5. Kung sa computer magsusulat, magbubukas ng Facebook at itatry kumuha ng “inspirasyon”. Kung papel at panulat ang trip, tititig muna sa kawalan bago kunin ang panulat, saka tititig na naman sa kawalan.
6. Kung sa computer magsusulat, magiinternet muna hanggang sa umabot na ng forever bago marealize na ubos na pala ang oras sa kaka-net. Kung hindi, tutungo muna in the hopes na “maipapahinga” ang utak at “mag-iisip” ng mapagsusulatan saka mapapapikit at mabubuhay na lang ulit matapos ang dalawang oras.
7. Pagka-nahimasmasan na, malulunod sa kaisipang hindi marunong magsulat/walang kwenta.
8. Iiyak.
9. Tatahan tapos marerealize na pagod na.
10. Ililigpit ang mga ebidensya ng naunsyaming pagsulat.
11. Maliligo.
12. Papatayin na lahat ng appliances sa bahay.
13. Matutulog na.
14. “Bukas ulit.”

Pagsusukat ng mga Letra

Nakasisilaw ang ilaw
na nakadungaw
mula sa bintana
sa tabi ng pisara

Sandamakmak na numero’t letra
ang ginuhit sa harap
ng mga bunganga
ng mga nakanganga

Nakahihilo na ang tinig
na paulit-ulit na pumapantig
sa kani-kanilang mga taingang
sana ‘y magsara na lamang

Hindi lubos maisip
ng ngumangatngat na manunulat
kung siya ba’y iidlip
o kikindat na lamang

“Para saan ba
ang pagsusukat ng mga letra?”

Karot Monologues #9

Heto na naman ako
Pilit nagtatanong kung bakit ba tayo pinagtagpo
Nakakatuwa, nakaka-inis
Nakakapagtaka kung ka pa nanatili
Imbis na umalis na lang

Bakit ikaw pa?
Bakit ikaw pa, hindi na lang ‘yong iba?
Tumakbo ka na lang sana gaya ng iba
Lumipat ka na lang sana ng upuan gaya ng iba
Hindi mo na lang sana ako pinansin gaya ng iba
Hindi mo na lang sana ako nginitian gaya ng iba
Umalis ka na lang sana gaya ng iba

Ginaya mo na lang sana sila
Para hindi man lang sana ako naiwan ditong
Tila nagiinterpret ng isang tula
Puta, daig mo pa si Jose Lacaba sa pagtatalinhaga

Kaya puta, umalis ka na lang
Kung pababasahin mo lang din ako ng tula
Dahil masakit na ang aking mga mata
Nasisilaw na ako sa iyong screen
Mahirap ka kasing intindihin

Pero patawad
Kasi alam kong ako lang naman ang nag-iisip ng ganito
Pa-deep shit kasi akong tao
At alam ko namang ‘di tayo pareho

Pero may isang parte pa rin ng utak kong nagsasabing
Baka naman mayroon ka ring gustong aminin
O baka naman gusto mo talaga akong seryosohin

Hindi ko alam pero
‘Di mo naman kasi kasalanan kung nagkakilala tayo
Bakit kasi ‘di ka na lang tumulad sa iba?
Umalis ka na lang sana
‘Di ka na sana nadamay pa.

Mga Halamang Nakadungaw

Huling pangumusta ko sa mga halaman sa balkonahe namin, naninilaw na sila.
Huling pangumusta ko sa mga halaman sa balkonahe namin, namamatay na sila.

Huling pangumusta ko sa mga halaman sa balkonahe namin, walang nag-iimikan sa loob ng bahay.
Huling pangumusta ko sa mga halaman sa balkonahe namin, hindi na ako nagkaklase.
Huling pangumusta ko sa mga halaman sa balkonahe namin, hindi na ako marunong magsulat.
Huling pangumusta ko sa mga halaman sa balkonahe namin, unti-unti na akong namatay.

Unti-unti nang namatay kagaya ng mga halaman sa balkonahe namin.
Hindi na nadidiligan.
Hindi na naaarawan.
Nakaligtaan.
Kinalimutan.
Naglalagasan na.

Pero buti naman, matapos ang ilang linggo, ngayon, maingay na ulit ang loob ng bahay.
Ngayon, nabubuklat ko na ang aking mga kwaderno.
Ngayon, bumabalik na ako sa pagsusulat.
Ngayon, unti-unti na ulit akong bumabangon.

Kanina lang, lumabas ako ng balkonahe sa planong diligan muli matapos ang ilang linggo ang mga halamang nakalimutan. Nagulat ako dahil biglang tambad sa akin ng mga berdeng mga dahon na tuwid na tuwid ang tayo. Hindi sila ganito noong huli kong pakikipagkita sa kanila.

Ngunit may isang pinakapumukaw ng pansin ko sa dami ng aming mga halaman. Nakita ko ang isang halamang natatandaan kong nagsidilawan na ang mga dahon, at kalaunan ay nakalbo na rin. Nakakatuwa dahil buong sigla muli itong kumaway sa akin, tila ba hindi nauhaw ng ilang linggo.

Unti-unti na rin silang nabubuhay.
Gaya ko.

On “Mangyari Lamang”

Habang nagsscroll ako sa Facebook ngayong gabi, lumitaw na lang sa akin ang isang post ng isa kong guro tungkol sa kinabibilangan nitong grupo ng mga manunulat. Sabi doon sa isang comment sa post na ito, “Read more replies,” raw. Kaya’t nag-read more ako.

Pinag-uusapan ng mga nagpapalitan ng mga comment doon sa post na iyon ang isang tula na pinamagatang Mangyari Lamang na isinulat ni Rico Blanco.

Hinanap ko ito sa internet at tumambad sa akin ang pinakamagandang tula (so far) tungkol sa pag-ibig na nabasa ko.

---

Mangyari Lamang ni Rico Abelardo

Mangyari lamang ay tumayo ang mga nagmahal
nang makita ng lahat ang mukha ng pag- ibig.
Ipamalas ang tamis ng malalim na pagkakaunawaan
sa mga malabo ang paningin.

Mangyari lamang ay tumayo rin ang mga nagmahal at nasawi
nang makita ng lahat ang mga sugat ng isang bayani.
Ipadama ang pait ng kabiguan habang ipinagbubunyi
ang walang katulad na kagitingan ng isang nagtaya.

Mangyari lamang ay tumayo ang mga nangangambang magmahal
nang makita ng lahat ang kilos ng isang bata.
Ipamalas ang katapatan ng damdamin na pilit ikinukubli
ng pusong lumaki sa mga engkanto at diwata.

Mangyari lamang ay tumayo ang mga nagmahal,
minahal at iniwan ngunit handa pa ring magmahal
nang makita ng lahat ang yaman ng karanasan.
Ipamalas ang katotohanang nasaksihan
nang maging makahulugan ang mga paghagulgol sa dilim.

At sa mga nananatiling nakaupo mangyari lamang
ay dahan-dahang tumalilis papalabas sa nakangangang pinto.
Umuwi na kayo at sumbatan ang mga magulang
na nagpalaki ng isang halimaw!

At sa lahat ng naiwang nakatayo mangyari lamang
ay hagkan ang isa’t isa at yakapin ang mga sugatan.
Mabuhay tayong lahat na nagsisikap na makabalik sa ating pinagmulan!
Manatiling masaya at higit sa lahat magpatuloy sa pagmamahal.

---

 

Sa Ika-Apat Na Taon

Heto ako, sakay ng isang pampasaherong jeep, binabagtas na naman ang mga daanang Taft at Padre Faura. Mag-aapat na taon na nga palang hindi na naiba ang mga tindahan at condo na aking nadadaanan pauwi tuwing gabi. Minsan, napapa-isip na lang ako kung may nangyari nga ba sa apat na taong pananatili ko rito. Talagang may umusad ba sa apat na taong pamamalagi ko sa paaralang ito?

Dumating ako na puno ng pag-asa. Hindi ko alintana ang lahat ng trapik, init, at inis sa tuwing papasok ako. Pagkaraan ng mga mahahabang araw, matiyaga kong kinukumpleto ang lahat ng mga hinihingi ng aking mga guro. Nagtiis ako kahit hindi na ako nakakatulog.

Nagtrabaho ako hanggang sa napagod na lang ako. Ginagawa ko nga ang lahat, pero pakiramdam ko’y wala namang nangyayari sa aking pagsisipag. Tila ba’y tintakbo ko ang sampung milya nang walang pangakong makaka-inom ako ng tubig pagkatapos. Tuluyan nang bumaba ang aking mga marka. Pakiramdam ko’y tapos na ang mga panahong kaya kong maging matalino. Unti-unti nang nawala ang pag-asang baon ko sa unang pagpasok sa institusiyong ito.

Nagsama-sama silang lahat: ang mga nag-uumapaw na gawain, ang mga nakakawalang ganang bulyaw ng aking mga guro, at ang mga walang katapusang pakikipagtalo sa aking mga magulang. Hindi na nga yata ako marunong huminga nang tama. Ang alam ko lang ay kung paanong pagsabayin ang paghagulgol at ang pagkakabisado. Sabi nila, normal ang mga ito. Sabi nila, kailangan namin ang mga ito.

Paliko na ang sinasakyan kong jeep papunta sa kalye ng Pedro Gil. Alas-siyete imediya na ng gabi at masakit na masakit na ang aking mga paa. Nalalaglag na ang aking mga mata. Sandamakmak na asignatura pa ang aking aaralin mamaya. Hindi naman ako nasabihang kailangan palang mamatay upang maitaguyod ko ang aking buhay.

GG na.

Ang sakit sa panga makakita ng mga ng mga taong nagpopost na dinedegrade nila ang sarili nila.

Nilalait ka na nga ng iba, pati ba naman ikaw mismo, lalaitin pa ang sarili mo?

Kung ganon, GG ka na bes.

#notoGG