Nakasisilaw ang ilaw
na nakadungaw
mula sa bintana
sa tabi ng pisara
Sandamakmak na numero’t letra
ang ginuhit sa harap
ng mga bunganga
ng mga nakanganga
Nakahihilo na ang tinig
na paulit-ulit na pumapantig
sa kani-kanilang mga taingang
sana ‘y magsara na lamang
Hindi lubos maisip
ng ngumangatngat na manunulat
kung siya ba’y iidlip
o kikindat na lamang
“Para saan ba
ang pagsusukat ng mga letra?”
Heto na naman ako
Pilit nagtatanong kung bakit ba tayo pinagtagpo
Nakakatuwa, nakaka-inis
Nakakapagtaka kung ka pa nanatili
Imbis na umalis na lang
Bakit ikaw pa?
Bakit ikaw pa, hindi na lang ‘yong iba?
Tumakbo ka na lang sana gaya ng iba
Lumipat ka na lang sana ng upuan gaya ng iba
Hindi mo na lang sana ako pinansin gaya ng iba
Hindi mo na lang sana ako nginitian gaya ng iba
Umalis ka na lang sana gaya ng iba
Ginaya mo na lang sana sila
Para hindi man lang sana ako naiwan ditong
Tila nagiinterpret ng isang tula
Puta, daig mo pa si Jose Lacaba sa pagtatalinhaga
Kaya puta, umalis ka na lang
Kung pababasahin mo lang din ako ng tula
Dahil masakit na ang aking mga mata
Nasisilaw na ako sa iyong screen
Mahirap ka kasing intindihin
Pero patawad
Kasi alam kong ako lang naman ang nag-iisip ng ganito
Pa-deep shit kasi akong tao
At alam ko namang ‘di tayo pareho
Pero may isang parte pa rin ng utak kong nagsasabing
Baka naman mayroon ka ring gustong aminin
O baka naman gusto mo talaga akong seryosohin
Hindi ko alam pero
‘Di mo naman kasi kasalanan kung nagkakilala tayo
Bakit kasi ‘di ka na lang tumulad sa iba?
Umalis ka na lang sana
‘Di ka na sana nadamay pa.
Huling pangumusta ko sa mga halaman sa balkonahe namin, naninilaw na sila.
Huling pangumusta ko sa mga halaman sa balkonahe namin, namamatay na sila.
Huling pangumusta ko sa mga halaman sa balkonahe namin, walang nag-iimikan sa loob ng bahay.
Huling pangumusta ko sa mga halaman sa balkonahe namin, hindi na ako nagkaklase.
Huling pangumusta ko sa mga halaman sa balkonahe namin, hindi na ako marunong magsulat.
Huling pangumusta ko sa mga halaman sa balkonahe namin, unti-unti na akong namatay.
Unti-unti nang namatay kagaya ng mga halaman sa balkonahe namin.
Hindi na nadidiligan.
Hindi na naaarawan.
Nakaligtaan.
Kinalimutan.
Naglalagasan na.
Pero buti naman, matapos ang ilang linggo, ngayon, maingay na ulit ang loob ng bahay.
Ngayon, nabubuklat ko na ang aking mga kwaderno.
Ngayon, bumabalik na ako sa pagsusulat.
Ngayon, unti-unti na ulit akong bumabangon.
Kanina lang, lumabas ako ng balkonahe sa planong diligan muli matapos ang ilang linggo ang mga halamang nakalimutan. Nagulat ako dahil biglang tambad sa akin ng mga berdeng mga dahon na tuwid na tuwid ang tayo. Hindi sila ganito noong huli kong pakikipagkita sa kanila.
Ngunit may isang pinakapumukaw ng pansin ko sa dami ng aming mga halaman. Nakita ko ang isang halamang natatandaan kong nagsidilawan na ang mga dahon, at kalaunan ay nakalbo na rin. Nakakatuwa dahil buong sigla muli itong kumaway sa akin, tila ba hindi nauhaw ng ilang linggo.
Unti-unti na rin silang nabubuhay.
Gaya ko.
Napadpad ako sa National Bookstore ng Robinson’s Place, Ermita ngayong gabi sa planong bumili ng velcro para sa scrapbook para sa isang project sa S.T.M.. Wala akong makita at sabi ng babae sa Customer Service, wala na raw.
Ilang minuto akong naggala sa Philippine Literature section ng mga libro sa bookstore. At dahil may pera ako na sana’y pambili ng velcro…
…teneeeeeen!! ❤
Habang nagsscroll ako sa Facebook ngayong gabi, lumitaw na lang sa akin ang isang post ng isa kong guro tungkol sa kinabibilangan nitong grupo ng mga manunulat. Sabi doon sa isang comment sa post na ito, “Read more replies,” raw. Kaya’t nag-read more ako.
Pinag-uusapan ng mga nagpapalitan ng mga comment doon sa post na iyon ang isang tula na pinamagatang Mangyari Lamang na isinulat ni Rico Blanco.
Hinanap ko ito sa internet at tumambad sa akin ang pinakamagandang tula (so far) tungkol sa pag-ibig na nabasa ko.
Mangyari lamang ay tumayo ang mga nagmahal
nang makita ng lahat ang mukha ng pag- ibig.
Ipamalas ang tamis ng malalim na pagkakaunawaan
sa mga malabo ang paningin.
Mangyari lamang ay tumayo rin ang mga nagmahal at nasawi
nang makita ng lahat ang mga sugat ng isang bayani.
Ipadama ang pait ng kabiguan habang ipinagbubunyi
ang walang katulad na kagitingan ng isang nagtaya.
Mangyari lamang ay tumayo ang mga nangangambang magmahal
nang makita ng lahat ang kilos ng isang bata.
Ipamalas ang katapatan ng damdamin na pilit ikinukubli
ng pusong lumaki sa mga engkanto at diwata.
Mangyari lamang ay tumayo ang mga nagmahal,
minahal at iniwan ngunit handa pa ring magmahal
nang makita ng lahat ang yaman ng karanasan.
Ipamalas ang katotohanang nasaksihan
nang maging makahulugan ang mga paghagulgol sa dilim.
At sa mga nananatiling nakaupo mangyari lamang
ay dahan-dahang tumalilis papalabas sa nakangangang pinto.
Umuwi na kayo at sumbatan ang mga magulang
na nagpalaki ng isang halimaw!
At sa lahat ng naiwang nakatayo mangyari lamang
ay hagkan ang isa’t isa at yakapin ang mga sugatan.
Mabuhay tayong lahat na nagsisikap na makabalik sa ating pinagmulan!
Manatiling masaya at higit sa lahat magpatuloy sa pagmamahal.
Habang hinahalungkat ko ang librong gamit ko noong May sa review center para sa SHS, nakita ko ‘tong halos nakalimutan nang essay na na pinagawa sa amin ni Prof. Hope Quijano. Isa itong what-do-you-see-yourself-in-five-years na essay.
Nakaka-aliw basahin ang essay na ‘to dahil bukod sa maraming pwedeng iedit na grammatical at logical errors, hindi ko maimagine kung gaano ako ka-pumped up noong mga panahong iyon.
Sa essay na ‘to, nilista ko lahat ng visions ko para sa sarili ko sa loob ng limang taon. Nakakatuwa dahil ‘yong vision na binanggit ko sa second paragraph ay nagkatotoo na.
I have always seen myself as a passionate young woman in terms of setting goals for myself. My motivation when I would like to give up is always the visions that I see myself five years from now. I have always been vocal with these dreams that I have and I would be glad to show them to you. This is me five years from now.
Heto ako, sakay ng isang pampasaherong jeep, binabagtas na naman ang mga daanang Taft at Padre Faura. Mag-aapat na taon na nga palang hindi na naiba ang mga tindahan at condo na aking nadadaanan pauwi tuwing gabi. Minsan, napapa-isip na lang ako kung may nangyari nga ba sa apat na taong pananatili ko rito. Talagang may umusad ba sa apat na taong pamamalagi ko sa paaralang ito?
Dumating ako na puno ng pag-asa. Hindi ko alintana ang lahat ng trapik, init, at inis sa tuwing papasok ako. Pagkaraan ng mga mahahabang araw, matiyaga kong kinukumpleto ang lahat ng mga hinihingi ng aking mga guro. Nagtiis ako kahit hindi na ako nakakatulog.
Nagtrabaho ako hanggang sa napagod na lang ako. Ginagawa ko nga ang lahat, pero pakiramdam ko’y wala namang nangyayari sa aking pagsisipag. Tila ba’y tintakbo ko ang sampung milya nang walang pangakong makaka-inom ako ng tubig pagkatapos. Tuluyan nang bumaba ang aking mga marka. Pakiramdam ko’y tapos na ang mga panahong kaya kong maging matalino. Unti-unti nang nawala ang pag-asang baon ko sa unang pagpasok sa institusiyong ito.
Nagsama-sama silang lahat: ang mga nag-uumapaw na gawain, ang mga nakakawalang ganang bulyaw ng aking mga guro, at ang mga walang katapusang pakikipagtalo sa aking mga magulang. Hindi na nga yata ako marunong huminga nang tama. Ang alam ko lang ay kung paanong pagsabayin ang paghagulgol at ang pagkakabisado. Sabi nila, normal ang mga ito. Sabi nila, kailangan namin ang mga ito.
Paliko na ang sinasakyan kong jeep papunta sa kalye ng Pedro Gil. Alas-siyete imediya na ng gabi at masakit na masakit na ang aking mga paa. Nalalaglag na ang aking mga mata. Sandamakmak na asignatura pa ang aking aaralin mamaya. Hindi naman ako nasabihang kailangan palang mamatay upang maitaguyod ko ang aking buhay.
Ang sakit sa panga makakita ng mga ng mga taong nagpopost na dinedegrade nila ang sarili nila.
Nilalait ka na nga ng iba, pati ba naman ikaw mismo, lalaitin pa ang sarili mo?
Kung ganon, GG ka na bes.
#notoGG
Nagsisimula pa lamang ang okasiyon ngayon gabi ngunit hindi na bago sa akin ang sa iyo’y tumingin. Hindi ko maiwasang mamangha sa kung anong hiwaga ang dala ng iyong tindig. Nakaka-aliw, dahil sa dami ng nagkukumahog na makisayaw sa iyo, nandito lang ako, nagpapasalamat na sa isang napakaliit na pagkakataong mapapatitig ako sa iyo. Wala namang makakapansin.
Isang buntong hininga na lang ang masasabi ko, dahil alam ko namang hindi ka mag-aabalang isayaw ako ngayong gabi. Sino ba naman ako?
Nagpalibot-libot ako sa bulwagang ito. Pilit akong naghahanap ng mga bagay na maibabalingan ko ng aking atensiyon, nang maramdaman ko ang isang mainit na tapik sa aking balikat. Ikaw pala. Niyaya mo akong sumayaw. Ngunit para saan pa?
Hindi ko maitago ang galak na bumalot sa aking pagkatao nang makasayaw ko na ang lalaking laman ng mga pangarap ko. Hiling ko sa mga diyos sa itaas na sana’y hindi na matapos ang bihirang pagkakataong ito.
Napatitig ako sa mga mata mo. At kahit gaano pa kalaki ang ipakita mong ngiti sa akin, hindi pa rin maitatago ng iyong mga mata ang mga bakas ng lumbay na alam kong matagal nang lumalamon sa ‘yo. Oo nga pala, naalala ko na.
Hindi ka nga pala naniniwala sa ideya ng pag-ibig, lagi mong sinasabi sa akin iyan. Bakit ko naman kakalimutan ‘yan?
Muli akong bumalik sa realidad. Kahit gaano ako kalapit sa ‘yo, kahit halos magkayakap na tayo, hindi pa rin ako makakapasok sa kaloob-looban ng iyong pagkatao. Gustuhin ko mang sagipin ka mula sa mundo mong hindi marunong umibig, ikaw naman mismo ang umaayaw. Niyayaya na nga kita sa isang pangako ng hindi mang-iiwan, pero ikaw pa rin ang pilit umiiwas.
Hindi ko maialis ang mga mata ko sa mga mata mo. Hindi ko maialis ang mga matang umaasa pa sa walang hanggan, sa mga matang naniniwala na sa walang patutunguhan.
Natawa na lang ako nang binalikan ko ang aking ‘Karot Monologues #1’. Bukod sa pagiging jologs ng post na ‘to, natatawa ako dahil posible pala ang inakala kong imposible noon.
Iba ka rin eh. Sinakyan mo lang ako sa mga kalokohan ko. Jologs ako, jologs ka rin. Eechosin kita sa lablayp mo, makiki-echos ka rin. Aba. Hindi na nakapagtatakang nangyayari na ang dating hindi inakalang mangyayari pa.
Napaka-unpredictable mo pa man din. Parang kahapon lang nung sinita mo ang dahil sa complement ko sa ‘yo, tapos ngayon, sasabihan mo ako ng sikreto mo? Nagsabi ka pa nang, “Baka naman kalimutan mo ako kapag lumipat ka na ah…” at “Uy, aabangan kita after two years ah…” Medyo nakakaloka ka.
Nakakatawa dahil nakalimutan ko na nga ang mga sinulat ko na mga pangarap na para sa ating dalawa. Madami nang dumating at madaming taong lumipas na rin ang aking napag-alayan ng ilang mga tula. Pero natutunan ko na kahit gaano pa karami ang dumating, kahit gaano pa katagal ang pumagitan, babalik at babalik pa rin ako sa aking pinagmulan.
Sabi nga ng SUD, “Walang sagot sa tanong kung bakit ka mahalaga.” Sa totoo lang, hindi ko alam kung bakit ganito ako sa ‘yo ngayon. Hindi ko naman dapat inaabala ang sarili sa pag-iisip sa ‘yo sa bawat minutong lilipas. Hindi ko nga alam kung bakit pa kita iniisip. Hindi ko nga rin alam kung bakit ka na lang biglang naging importante. Tila ba bumukas nang kaunti puso ko at nag-iwan ito ng isang puwang para sa’yo. Hindi ko alam.
Pero sabi rin ng UDD, “Ba’t ‘di pa sabihin ang ‘di mo maamin?” Sa totoo lang, mayroon kaunti ritong nagtatago na gusto nang lumabas at magpakita, magparinig. Pero hindi ko alam kung ano ‘yon eh. Hindi ko alam kung totoo na ba ‘to ngayon, o sadyang nahuhumaling at nabibigla ako sa biglaang paglapit ng dalawang pinaghiwalay na mundo.
Hay, hindi ko alam. Basta tandaan mo, kahit saan pa man ako humakbang, babalik at babalik pa rin ako sa aking pinagmulan.
Babalik at babalik pa rin pala ako sa ‘yo.
pagliliwaliw 